Akromioklaviküler (AK) yaralanması olan olgularda artroskopik olarak uygulanan düğme-ip askı sistemleriyle stabilizasyon, sıklıkla kullanılan güncel bir tedavi yöntemidir. Akut olgularda düğme-ip askı sistemi uygulamasının tek başına yeterli olduğunu bildiren çalışmalar olduğu gibi buna ek olarak biyolojik korakoklaviküler (KK) greft ve/veya AK horizontal tespit uygulanmasını öneren çalışmalar da bulunmaktadır. Kronik olgularda ise tendon grefti ile KK rekonstrüksiyonları düğme-ip askı sistemlerine ek olarak uygulanmakta, ayrıca AK eklemin horizontal tespitinin uygulanması da önerilmektedir. Akut veya kronik AK yaralanmasına düğme-ip askı sistemi ± KK ± AK tespiti uygulanan hastalarda en sık karşılaşılan ilk iki komplikasyon birbiriyle de ilişkili olan redüksiyon kaybı ve korakoid kırıklarıdır. Redüksiyon kaybı anatomik KK restorasyonlarının uygulanmasıyla azaltılabilmektedir. Korakoid kırık riskini azaltmak için ise korakoide açılan tüneli doğru pozisyonda, mümkün olan en küçük çap ve sayıda açmak önerilmektedir. Ayrıca greft ile KK rekonstrüksiyon yapılan olgularda greftin korakoid tabanı etrafından geçirilmesi korakoid kırığı riskini azaltabilmektedir. Bu tedavi yöntemlerinde her ne kadar yüksek komplikasyon oranları bildirilse de genel olarak tatminkâr klinik sonuçlar elde edilmektedir. Bununla birlikte, artroskopik AK eklem stabilizasyonu ile ilgili yapılan çalışmaların çoğunluğunun az sayıda hastayla yapılmış ve kanıt seviyesi düşük çalışmalar olması, bu yaralanmaların tedavisiyle ilgili standart bir tedavi protokolünün oluşturulmasına engeldir. Daha kesin sonuçların elde edilmesi için çok sayıda hastayla yapılmış, prospektif ve randomize klinik çalışmalara ihtiyaç vardır.