Omuz, insan vücudundaki biyomekanik açıdan en karmaşık eklemlerden biridir ve geniş bir hareket arkı ile eklem stabilitesi mükemmel bir uyum hâlindedir. Bu derleme, omuz hareketliliği için birincil bölge olan glenohumeral ekleme odaklanarak omzun temel biyomekanik prensiplerini araştırmaktadır. Hareket sırasında eklem stabilitesinin korunmasında rotator manşet kasları gibi dinamik stabilizatörlerin yanı sıra bağlar ve eklem kapsülü gibi statik stabilizatörlerin rolü tartışılmaktadır. Bu yapıların, humerus başının glenoid içindeki translasyonunu kontrol etmek için nasıl etkileşime girdiğini ve çok çeşitli omuz hareketleri boyunca stabiliteyi nasıl sağladığı incelenmektedir. Ayrıca derleme, rotator manşet yırtıkları ve omuz instabilitesi gibi omuz patolojileriyle ilişkili biyomekanik zorluklar ele alınmakta ve disfonksiyona sebep olan anormal kuvvetler ve translasyonlar vurgulanmaktadır. Ters omuz protezi, baş ve soket konfigürasyonunu tersine çevirerek omzun biyomekaniğini değiştirir, böylece deltoidin mekanik avantajını arttırır, ancak aynı zamanda rotasyonel hareketlerde ve stabilite endişelerinde potansiyel sınırlamalar getirir. Makale, omuz biyomekaniğinin anlaşılmasının hem cerrahi hem de rehabilitasyon stratejilerini nasıl geliştirebileceğine ve hareketlilikle stabilite arasındaki hassas dengeyi koruyarak hasta sonuçlarını nasıl optimize edebileceğine dair değerlendirmelerle sona ermektedir.