Rotator manşet yırtık artropatisi humerus başının proksimale migrasyonu, glenohumeral eklemde dejenerasyon ve rotator manşet yetmezliğinin birlikte görüldüğü klinik tablo olarak tanımlanmıştır. Yaşla birlikte görülme sıklığı artmaktadır ve kadınlarda daha sık görülür. Hastaların ağrıları uyku ve dinlenme esnasında azalmaktadır. Hastalar sıklıkla elevasyon ve dış rotasyonun kombine azalmasına bağlı olarak günlük yaşam aktivitelerinde zorlanma nedeniyle başvururlar. Rotator manşet yırtık artropatisinde glenohumeral eklemin morfolojik değişiklikleri, sadece bölgesel kondromalazi ile humerus başının proksimale migrasyonundan, glenoid ve humerus başında tam kalınlıkta kıkırdak defekti ve glenoid erozyonuyla humerus başı kollapsına kadar değişkenlik gösterir. Hastaların değerlendirilmesinde direkt radyografiler ve bilgisayarlı tomografi görüntüleri kullanılır. Rotator manşet yırtık artropatisi hastalarında başlangıçta total omuz protezleri kullanılmıştır ancak yüksek komplikasyon oranları nedeniyle terk edilmiştir. Daha sonra parsiyel omuz protezi uygulanmaya başlanmıştır ancak bu hastalarda da instabilite, kemik kaybı ve hareket kısıtlılığı olması nedeniyle kullanımı bırakılmıştır. Grammont tarafından tariflenen ters omuz protezleri kullanılmaya başlanmıştır. Ters omuz protezi yapılan hastalarda en sık gözlenen komplikasyon skapular çentiklenme olarak görülürken bu komplikasyon genellikle klinik sonuçları olumsuz etkilememektedir. En sık revizyon nedeni başlangıçta instabilite olarak bulunurken cerrahi tecrübe ve protez dizaynlarında yaşanan gelişmelere bağlı olarak azalmaya başlamış ve yerini protez enfeksiyonlarına bırakmıştır.