Gelişimsel kalça displazisi, asetabulum ve proksimal femurun anormal gelişimiyle karakterize olup erken osteoartritin (OA) en sık nedenidir. Total kalça artroplastisi (TKA), displazik kalça altın standart tedavisidir ancak primer OA`ya kıyasla daha fazla teknik zorluk ve komplikasyon içerir. Displazik asetabulum rekonstrüksiyonunda greftli ve greftsiz yöntemler uygulanmaktadır. Greftsiz rekonstrüksiyon, çimentosuz asetabular komponentin anatomik kalça rotasyon merkezinin proksimaline yerleştirilmesiyle gerçekleştirilir. Bu teknik, cerrahi süreyi kısaltıp, osteotomi ihtiyacını, sinir hasarı riskini ve kanama miktarını azaltarak avantaj sağlar. Ancak, polietilen aşınması, aseptik gevşeme ve abdüktör kas yetmezliği gibi dezavantajları da bildirilmiştir. Greftli rekonstrüksiyon ise çıkarılan femur başı veya boynundan elde edilen otogreftin asetabular defekt üzerine tespitiyle gerçekleştirilir. Anatomik kalça rotasyon merkezinin korunmasını sağlarken, yeterli kemik desteği oluşturur. Ancak greft rezorpsiyonu, siyatik sinir felci ve uzamış ameliyat süresi gibi dezavantajları bulunmaktadır. Her iki tekniğin uzun dönem klinik sonuçları literatürde tartışmalıdır. Yüksek kalça rotasyon merkezi (YKRM) tekniğinin, cerrahi ve cerrahi sonrası süreci kolaylaştırdığı ve rehabilitasyonu hızlandırdığı gösterilmiştir. Literatürde bu iki yöntemi karşılaştıran verilerin ve çalışmaların kısıtlı olması nedeniyle, optimal yöntem hasta özellikleri, cerrahi deneyim ve implant tercihi doğrultusunda belirlenmelidir.