Pelvik ve asetabuler kırıkların tedavisinde amaç anatomik redüksiyon ve stabil fiksasyona ulaşmaktır. Bunu sağlayabilmek için kırık alanına hakim olunabilecek ve cerrahi aletlerin rahatlıkla kullanılabileceği yeterli görüş açısının sağlanması gerekir. İntrapelvik yaklaşımlar pelvis girişine yeterli ekspojuru sağlar. Bu yaklaşımlardan biri olan ilioinguinal yaklaşım anterior duvar, anterior kolon ve bunlarla birlikte posterior hemitransvers uzanımları olan tüm anterior kırıklar için uygun bir yaklaşımdır. Posterior duvar ve kolon kırıklarının redüksiyonu ve stabilizasyonu için bu yaklaşım uygun değildir. İlk olarak 1993`de Hirvensalo tarafından tanımlanan modifiye Stoppa yaklaşımı orta hattan yapılan insizyonla pelvisin mediyalden ortaya konmasını sağlar. Bu yaklaşım ile posterior kolon ve kuadrilateral yüzeye kolay ulaşım ve enstrümantasyon mümkündür. Ayrıca, inguinal bağın ve kanalın, lateral kütanöz femoral ve femoral sinirlerin korunması, eksternal iliyak damarların daha az oranda hasarlanması gibi ciddi avantajları vardır. Doğru bir şekilde planlanıp uygulandığında, bu yaklaşımla simfisis pubise, korpus pubise, ramus superior ossis pubise, linea pektineanın altında ve üstünde iliyak kemiğe, kuadrilateral yüzeye, posterior kolonun mediyal yüzeyine, siyatik çentiğe ve sakroiliyak ekleme rahatlıkla ulaşılabilir.