Osteoartiküler enfeksiyonlar yenidoğanlarda daha büyük çocuklar ve adolesanlardan farklı ve daha ciddi bir seyir gösterir. Akut hematojen osteomiyelit en sık görülen formdur ve genellikle etkenler Staphylococcus aureus, gram negatif bakteriler ve grup B streptococcus`lardır. En sık görülen enfeksiyon bölgesi uzun kemiklerin metafizi olup, kolayca komşu epifiz ve ekleme yayılabilir. Yenidoğanlarda psödoparalizi dışında özgün bulgu ve semptom olmadığından tanı koymak zordur. Klinik şüphe esas olup, tanıda görüntüleme yöntemleri, laboratuvar tetkikleri ve kültür örneklerinden yararlanılır. Tedavide 3–4 hafta intravenöz, ardından oral antibiyotik uygulanır. Antibiyotik tedavisine yanıtsızlık durumunda ya da abse varlığında cerrahi müdahale yapılmalıdır. Sıklıkla uzun kemiklerin metafizlerini etkileyen ve enfeksiyöz osteomiyelitle ayırıcı tanı güçlüğüne neden olan daha nadir bir neden, kemik ve kan kültürlerinin tipik olarak negatif olduğu kronik non-bakteriyel osteomiyelittir (KNO). Kronik tekrarlayan multifokal osteomiyelit olarak da bilinir. Özellikle çocukları etkileyen, kemik ağrısı ve ateş, alevlenme ve iyileşme dönemleri ile karakterize oto-enflamatuvar bir kemik hastalığıdır. Patogenezi tam aydınlatılamamıştır. Genellikle multifokal ve simetrik tutulum beklenmekle birlikte unifokal de olabilir. Uzun kemiklerin metafizine ek olarak mandibula, klavikula, pelvis ve spinal kemikler de etkilenebilir. Bakteriyel osteomiyelit ve malignite dışlanarak tanı konulmaktadır. Asemptomatik kemik lezyonlarını saptamak için tüm vücut manyetik rezonans görüntüleme veya kemik sintigrafisi yararlıdır. Tedavide non-steroidal anti-enflamatuvar ilaçlar, kortikosteroidler, TNF-α inhibitörleri ve bisfosfonatlar etkilidir. Bu grup hastalık spektrumunda yer alan Majeed ve interlökin-1 reseptör antagonist eksikliği sendromları yenidoğan döneminde enfeksiyöz olmayan osteomiyelite neden olan nadir hastalıklar olup, ayırıcı tanıda akla getirilmelidir.