Pelvis kırıkları tüm ortopetik kırıkların %1-3`ünü oluşturur. Pelvis kırıklarına bağlı mortalite oranı eşlik eden yaralanmalara göre %10-50 arasındadır. Olguların %60`ında hemorajiye bağlı erken ölüm görülebilmektedir. Sepsis ve multiorgan yetmezliği ise, geç ölümlerin yaygın nedenidir. Pelvik travmalı hastalar değerlendirilirken, açık pelvis kırıklarını saptamak için uyanık olunmalıdır, bu kırıklar, viseral yaralanmaları ve mortaliteyi %45`lere yükseltmektedir. Pelvis kırıklarının tanısı radyolojik bulgular temelinde konur. Bununla birlikte, ön-arka, inlet ve outlet grafik görüntüler ile pelvis kırıklı olguların %94`ünde tanı konulabilir. Bilgisayarlı tomografi de olguların %85`inde konvasiyonel radyografi ile saptanamayan pelvis hasarının belirlenmesine yardımcı olur. Buna ek olarak, manyetik rezonans görüntüleme (MRG)`nin pelvis kırıklarının tanısında yeri tartışmalı olsa da MRG özellikle arka bağlar ve yumuşak dokuların görüntülenmesinde tamamlayıcı bilgi verebilir. Pelvis kırıklarının sınıflamasında en sık kullanılan sistemler Tile ve Young-Burgess sınıflandırma sistemidir. Tile pelvis kırıklarını stabil, parsiyel stabil, rotasyonel ve vertikal instabil olarak değerlendirirken, Young ve Burgess Tilenin sınıflamasını genişleterek kırığın oluş mekanizmasına göre ayrıntılı sınıflama yapmış ve sınıflamaya kombine yaralanmayı eklemiştir. Sonuç olarak, pelvis kırıklarını değerlendirirken, hastanın öncelikli olarak hemodinamik durumunu, travma şiddetini ve oluş mekanizmasını, oluşan kırık tipini ve eşlik eden diğer yaralanmaları belirlemek, uygulanacak tedaviye yol göstermesi açısından önem taşır.