Çarpık ayak, temel olarak dört komponenti olan bir deformitedir; ekinus, varus, adduktus ve kavus. Çarpık ayaklı bir hastada deformite komponentlerinin sertlik ve ağırlık derecesi değişkenlik gösterebilir. Sıra dışı bir durum olmadıkça, normal şartlarda radyografik değerlendirmeye gerek yoktur. Ayrıntılı bir klinik muayene, deformitenin tüm komponentleriyle değerlendirilmesine olanak sağlayacaktır. Çocuk ayağı konusunda yeterli tecrübeye sahip bir ortopedist, muayene esnasında kemiklerin ve eklemlerin durumunu, yer değiştirme derecelerini disseke edilmiş bir ayağın fotoğrafına bakar gibi üç boyutlu olarak kafasında canlandırabilir.

Çarpık ayak olgularının gerek tedavi öncesi, gerekse tedavi sonrası klinik değerlendirmesi ile ilgili yayımlanmış birçok yöntem olmasına rağmen, üzerinde mutabakata varılmış, standardize edilmiş bir yöntem yoktur. Bu amaçla geliştirilmiş, günümüzde en çok kabul gören yöntemlerden biri, Dimeglio ve arkadaşlarının geliştirdiği skorlama sistemidir. Bu sistem, her biri dört puan üzerinden değerlendirilmek üzere, dört parametre üzerindeki ölçümlere dayanan bir puanlama sistemidir. Puanlar daha sonra hastalığın ağırlığı ve tedaviye yanıt hakkında bilgi veren derecelere dönüştürülür.