Patellofemoral instabilite (PFİ), diz cerrahisiyle ilgilenen ortopedi ve travmatoloji uzmanlarının sık karşılaştığı klinik bir sorundur. Patellofemoral instabilite cerrahisi patella çıkıklarını azaltma, fonksiyonu iyileştirme ve yaralanma öncesi aktivite düzeylerine yeniden dönme bakımından tatminkâr klinik sonuçlara sahiptir. Ancak PFİ cerrahisinden sonra komplikasyonlar ve yetersizlikler çok sık görülmektedir. Bu nedenle gelecek yıllarda revizyon cerrahilerinin artacağı öngörülmektedir. Patellofemoral (PF) eklem stabilitesine katılan çok sayıda etken vardır. Patellofemoral instabilite cerrahisindeki yetersizlikleri önlemek için hangi risk faktörlerinin düzeltilmesi gerektiğinin iyi bir klinik ve radyolojik değerlendirmeyle belirlenmesi şarttır. Bu komplikasyonlar genel olarak iki gruba ayrılabilir; bunlar hastanın bireysel risk faktörlerine odaklanmadan yapılan cerrahiler ve teknik hatalardan kaynaklanan yetersizliklerdir. Patellofemoral instabilitede hastaya özel cerrahi giderek daha fazla kabul gören önemli bir gelişmedir. Özellikle tek başına yapılan medial patellofemoral ligaman rekonstrüksiyon yetersizliklerinde eşlik eden ciddi troklear displazi, yüksek tibial tüberkül-troklear oluk mesafesi, patella alta, artmış valgus ve rotasyonel deformiteler gibi kemiksel faktörlerin dikkate alınmaması kötü sonuçlar ve komplikasyonlara neden olur. Bu makalede PFİ cerrahisi sonrası yetersizlik gelişen hastadaki yaklaşım ele alınacaktır.