Usta-çırak ilişkisi uzun yıllardır cerrahi eğitiminde, tecrübenin bir sonraki nesle aktarılması için kullanılan temel eğitim metodudur. Ancak son yıllarda, her alanda olduğu gibi, veri hızındaki artışa eşlik eden eğitim maliyetleri, teknolojik uygulamaların bu alana da girmesine neden olmuştur. Yapay zekâ uygulamalarının bir uzman doktor kadar başarılı olduğunu gösteren çalışmalara, maliyet/etkinlik çalışmaları da destek vermektedir. Bu uygulamaların başarılı sonuçları tanıdan tedavi planlamasına, komplikasyonların önceden öngörülebilmesine ve simülasyon uygulamalarına kadar geniş bir yelpazede kendine yer bulmaktadır. Miller`in öğrenme piramidinin en tepesinde yer alan klinik uygulamalara geçmeden önce asistanların sınırsız bir şekilde kendilerini test edebilecekleri simülasyon uygulamaları, özellikle motor becerinin ön planda olduğu artroskopi ve artroplasti alanında daha etkin biçimde kullanılmaktadır. Çalışmalar simülasyon uygulamalarıyla el-göz koordinasyonu sağlama eğitimlerinde başarılı sonuçlar elde edildiğini göstermektedir. Her yeni teknolojide olduğu gibi; güvenlik, maliyet ve etkinlik üzerine sorunların aşılmasıyla, eğitimde, ortopedi ve travmatoloji uzmanlık eğitiminde de kalitenin arttırılması hedeflenmektedir. Yeni nesil cerrahların teknolojilere uyumu ve teknolojileri aktif kullanabilmeleri için, bu uygulamaların eğitimlerinin bir parçası hâline getirilmesi gerekir. Yeni nesil cerrahların bu teknolojilerin çalışma şekillerini bilmeleri, gerektiği zamanlarda müdahale edebilecek kapasitede olmaları, muhtemel hataların önüne geçecektir. Her yeni teknolojiye yine de temkinli yaklaşmak gerekmektedir. Eğitim açığından kaynaklanacak hataların gelecek nesillere aktarılacağı unutulmamalıdır. Bu konudaki stratejilerin geliştirilmesi ve denetlenmesinde en büyük sorumluluk meslek örgütlerine ve eğitim sorumlularına düşmektedir.