Spor yaralanmaları kırıkların önemli nedenleri arasındadır. Epidemiyolojik çalışmalarda tüm kırıkların yaklaşık %13`ünün spor etkinliklerine bağlı olarak oluştuğu gözlenmiştir. Genç erişkinlerde gözlenen kırıklarda ise bu oran %24`lere çıkmaktadır. Uygulanan spor dalı incelendiğinde, en yüksekten en düşük değere, kırıkların sıklık sırasıyla futbol, rugby, kayak, snowboard, hokey ve basketbol etkinliği nedeniyle oluştuğu gözlenmektedir. Spor etkinlikleri ile ilişkili kırıkların yaklaşık %80`i üst ekstremitede oluşmaktadır. Spor ile ilişkili kırıklar en sık el parmak kemikleri ve takiben distal radiusta gözlenmektedir. Distal radius kırıklarının en sık gözlendiği sportif etkinlikler ise sırası ile kış sporları (buz pateni, snowboard, kayak), rugby ve futboldur. Spor etkinliklerine bağlı radius distal uç kırıklarında kullanılması önerilen özel bir sınıflama sistemi veya tedavi algoritması bulunmamaktadır. Tedavi, hastaya göre kişiselleştirilmeli kırık tipine ve sporcunun özel gereksinimlerine göre şekillenmelidir. Bu grupta da, diğer toplum gruplarında olduğu gibi, AO sınıflamasının veya tanımlanmış diğer sınıflamalardan birisinin kullanılması, tanı ve tedavinin sağlıklı yapılabilmesi için mantıklı bir yol oluşturmaktadır. Sporcularda radius distal uç kırığı sonrası uygulanan yerleşik bir cerrahi tedavi yöntemi yoktur. Ortopedik cerrahın tedavi seçeneklerine yaklaşımı, kırığın oluşumuna neden olan spor etkinliğinin hastanın günlük yaşamındaki anlamına göre değişkenlik gösterebilir. Günümüzde tümüyle kabul görmüş değerler olmasa da genç erişkinlerde ve fiziksel olarak aktif ileri yaştaki hastalarda 10-15 derece dorsal veya 25 derece volar açılanma, 1-3 mm`den fazla radial kısalık ve 1-2 mm eklem basamağı olması, uygun cerrahi tedavi yöntemlerinden birinin önerilmesini gerektirir. Radius distal uç kırıklarına eşlik eden, trianguler fibrokıkırdak kompleks ve karpal bağ hasarlarının ve benzeri yaralanmaların da dikkatle değerlendirilmesi ve tedavisi gerekir. Bununla birlikte, çocukluk çağı yaş grubu sporcularında gözlenen radius distal uç kırıklarına ilişkin literatür incelendiğinde, uygulanan tedavi yöntemlerinin normal çocukluk çağı nüfusundan farklı olmadığı gözlenmektedir. Uzun dönem tedavi sonucunu etkileyen faktörlerin değerlendirildiği çalışmalarda, eklem içi uyumsuzluğun, açılanmanın ve kısalmanın osteoartrit gelişimini on kat artırdığı ve eklem hareket açıklığında belirgin olarak azalmaya neden olduğu gösterilmiştir. Mevcut veriler, sporcularda fonksiyonel ve ağrısız bir bilek eklemi oluşturarak, radius distal uç kırıklarının tedavisinde başarılı bir sonuç elde edebilmek için anatomik ilişkilerin yeniden dengeli bir şekilde oluşturulması ve iyileşme sağlanana kadar korunması gerektiğini göstermektedir.