Periprostetik osteoliz, ilk olarak Charnley tarafından 1975 yılında kemiğin kistik erozyonu olarak tanımlanmıştır. O tarihten itibaren in vitro, hayvan ve gözden geçirme çalışmalarıyla geniş bir şekilde araştırılmaktadır. Periprostetik osteolizis sonucu oluşan aseptik gevşeme, kalça implant başarısızlığının önemli bir nedeni olmaya devam etmektedir. Yük taşıyan yüzeylerden dökülen partiküller, periprostetik osteolizisin oluşumunda majör bir rol oynar ki bunda mekanik faktörlerde etkilidir. Aşınma partiküllerinin periprostetik osteolizise neden olmasını sağlayan kesin mekanizma halen tam olarak bilinmemektedir ve aktif bir çalışma konusu olarak kalmaktadır. Bileşim, biçim, boyut ve sayı gibi partikül özelliklerinin genel hücre ve doku yanıtı üzerinde anlamlı ölçüde etkili olduğu kabul edilmektedir. Korozyon ürünlerinin oluşumu da klinik açıdan anlamlı bir sorundur ve doğuştan gelen ve kazanılmış immün yanıttaki bireysel değişkenlikler önem taşımaktadır ancak henüz tam olarak tanımlanamamıştır. Son on yılda daha genç hastalara yapılan artroplasti sayısındaki artıştan dolayı protez yüzeylerinin aşınma partiküllerinin biyolojik etkinlikleri daha iyi anlaşılmıştır, bu nedenle daha az aşınan materyallerin üretilmesi önemli hale gelmiştir. Bu yazıda, bu değişik yük taşıyıcı materyal tiplerine ait aşınma partiküllerinin biyolojik aktivitesinin ele alındığı literatür konusunda bir inceleme sunulmaktadır.