1950`li yıllarda eksternal fiksatör dizayn etmeye başlayan Prof. Dr. Gavriil Abramovich Ilizarov, bu alet ile ilk kırık tedavisine 1945 yılında başlamıştır. Ilizarov, kırık tedavisi için İlizarov eksternal fiksatörü ile tespit uygulanan bir hastasının, rodlardaki vidaları sıkıştıracağına yanlışlıkla vidalarını gevşetmesi sonucunda kırık hattında yeni kırık kaynaması oluşmasını gözlemesi ile uzatmaya bağlı kırık hattında oluşan değişiklikleri izlemiştir. 1969 yılında `The course of compact bone reperative regeneration in distraction osteosynthesis under different conditions of bone fragments fixation (experimental study)` adlı makalesinde 10 yıllık deneysel çalışmalarını yayımlamıştır. Yayımlanan bu çalışmasında, 65 köpekte incelediği distraksiyon osteogenezisini ve sonuçlarını belirtmiştir. Deneyleri sonucunda; en uygun koşullardaki stabil bir fiksasyon sayesinde düşük enerji ile yapılan osteotomi sonrası, 5–7 gün bekleme süresine ilaveten 6–8. günden sonra osteotomi hattında, günde 3–4 defada tamamlanan 1 mm`lik uzatmanın gerçekleşeceğini tarif etmiştir. Ilizarov`un bu tekniği daha sonra insanda uygulanmış ve `Distraksiyon Osteogenezi` adıyla yaygın olarak kullanılmaya başlanmıştır.